Skull Fist # 7

พลังการแสดงสดของวงคนหนุ่มนั้นเรียกเหงื่อให้กับผู้ชมได้เสมอ (ส่วนเหงื่อของคนบนเวทีคงไม่ต้องพูดถึง)

บางคนเปรียบการแสดงดนตรีกับเรื่องบนเตียง บางคนยืนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ ส่วนอีกคนโลดโผนมากท่า

บางคนเปรียบเป็นอาหาร เหมือนต้มจืดเย็นชืด หรือ ต้มยำกุ้งในยุคมะนาวราคาถูก

สำหรับ Skull Fist นั้น ถือเป็นอย่างหลัง ทั้งโลดโผน และเผ็ดแซ่บ

มากกว่ากังวานเสียงดนตรี บางครั้งเหมือนดูโชว์ตลก

บางวัน Zach Slaughter กับ Jonny Nesta ยืนนินทา Casey Guest มือเบสที่กำลังกระตุกสายบรรเลงอินโทรเพลงต่อไปโดยไม่สนใจหน้าที่บนคอกีตาร์ของตัวเอง ไม่นานเกินรอเพื่อนชักทนไม่ไหวต้องยกตีนสูงสะกิดว่ากูดีดเบสรอจนเมื่อยแล้วโว้ย

และในบางโชว์นั้นเหมือนกำลังดูกายกรรม

นับตั้งแต่ยุคแรกตั้งวง เมื่อเล่นโชว์ในที่โล่งหรือในผับเพดานสูง ถึงท่อนโซโล่ของเพลง No False Metal เมื่อไหร่ ไม่ใครก็ใครที่มีกีตาร์สะพายพาดไหล่จะต้องขึ้นไปขี่คออีกคน ทวินกีตาร์ปั่นสายเป็นแนวดิ่งอย่างไม่กลัวพลาดท่า

จะดีดผิดสายเพราะความเคลื่อนไหวอย่างลิงทโมนบ้างก็ช่างปะไร โชว์ที่ดีไม่ใช่โชว์ที่นักดนตรีเล่นเหมือนซีดี แต่เป็นโชว์ที่ทำให้ผู้ชมหลุ่มหลงในสัจธรรมของเสียงเพลง

และโชว์ของ Skull Fist มักเป็นเช่นนั้น

to be continued…