พลังการแสดงสดของวงคนหนุ่มนั้นเรียกเหงื่อให้กับผู้ชมได้เสมอ (ส่วนเหงื่อของคนบนเวทีคงไม่ต้องพูดถึง)
บางคนเปรียบการแสดงดนตรีกับเรื่องบนเตียง บางคนยืนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ ส่วนอีกคนโลดโผนมากท่า
บางคนเปรียบเป็นอาหาร เหมือนต้มจืดเย็นชืด หรือ ต้มยำกุ้งในยุคมะนาวราคาถูก
สำหรับ Skull Fist นั้น ถือเป็นอย่างหลัง ทั้งโลดโผน และเผ็ดแซ่บ
มากกว่ากังวานเสียงดนตรี บางครั้งเหมือนดูโชว์ตลก
บางวัน Zach Slaughter กับ Jonny Nesta ยืนนินทา Casey Guest มือเบสที่กำลังกระตุกสายบรรเลงอินโทรเพลงต่อไปโดยไม่สนใจหน้าที่บนคอกีตาร์ของตัวเอง ไม่นานเกินรอเพื่อนชักทนไม่ไหวต้องยกตีนสูงสะกิดว่ากูดีดเบสรอจนเมื่อยแล้วโว้ย
และในบางโชว์นั้นเหมือนกำลังดูกายกรรม
นับตั้งแต่ยุคแรกตั้งวง เมื่อเล่นโชว์ในที่โล่งหรือในผับเพดานสูง ถึงท่อนโซโล่ของเพลง No False Metal เมื่อไหร่ ไม่ใครก็ใครที่มีกีตาร์สะพายพาดไหล่จะต้องขึ้นไปขี่คออีกคน ทวินกีตาร์ปั่นสายเป็นแนวดิ่งอย่างไม่กลัวพลาดท่า
จะดีดผิดสายเพราะความเคลื่อนไหวอย่างลิงทโมนบ้างก็ช่างปะไร โชว์ที่ดีไม่ใช่โชว์ที่นักดนตรีเล่นเหมือนซีดี แต่เป็นโชว์ที่ทำให้ผู้ชมหลุ่มหลงในสัจธรรมของเสียงเพลง
และโชว์ของ Skull Fist มักเป็นเช่นนั้น
to be continued…
Leave a Reply